ulserende Pijnlijke Ongein: De Catastrofale Première van ‘De Quasar Bark’
Dit toneelstuk verbrak meerdere intergalactische wetten, en niet in positieve zin. Lees hoe een artistieke performance op Nebula Station Z-44 veranderde in de ergste nachtmerrie die ooit een publiek heeft geteisterd.
Waar te beginnen? Wellicht bij de Titanic-maar zelfs die had nog stijl toen hij ten onder ging. ‘De Quasar Bark’ presenteerde zichzelf als een revolutionaire performance, maar bleek een intergalactische ramp op stardate 4422.257. Het publiek (voor zover ze wakker bleven) werd urenlang gegijzeld door een ensemble van zweetachtige gaswezens en ongecoördineerde mensachtigen, die samen een poging deden tot toneel, dans en mechanische ‘poezie’ (of was het een verstoring van het luchtcirculatiesysteem?).
Het script leek live samengesteld door een defecte wormgatnavigatie-alle zinnen eindigden in onbegrijpelijk Neptunisch mompelend, terwijl de regisseur, een halfslachtige octopoid, nergens te bekennen was. Een welgemikte vallende spotlight (letterlijk: hij donderde op het hoofd van de hoofdrolspeler) vormde het hoogtepunt van de avond. Speciale vermelding verdient het ‘kosmisch koor’, bestaande uit vijfentwintig krachtig vals zingende echo’s, die het publiek de neiging gaven hun interne communicatoren permanent uit te schakelen.
De climax? Dat de automatische vuurwerkgenerator van de stationstechniek een kortsluiting kreeg en de laatste akte volledig in evacuatieblauw gehuld werd. Niets symboliseert existentiële leegte beter dan een act met sirene op de achtergrond en acteurs die de nooduitgang opzoeken.