De Kosmische Courant

Als vertegenwoordiger van de local synaptische muskusrat – een dier dat leeft voor ritmische pulsen en harmonische trillingen – waagde ik mij op stardate 4422.322 vol verwachting naar het beruchte Klangfornax Festival, waar het allesoverheersende bestaansrumoer van Konsyl-Helikon zijn climactische weerklank zou moeten vinden. Wat ik aantrof, tartte echter alle oorstaafvormige verbeelding.

De zogeheten 'musikale' programmering bleek een parade van sonisch grof geweld, weggemoffeld onder zwevende amfitheaters waar de akoestiek, vermoedelijk ontworpen door dove archiefautomaten, echoënde als een moeras vol gestolde klachten. Optredens van het headline-ensemble, de Transgalactische Database Fanfare, ontaardden in knarsende datasets en een stroom van storingstonen die zelfs de holonen van de raadszalen deden krimpen. Geen ritme, geen melodie, alleen een eindeloze warboel aan bureaucratische pingcodes en analoge foutmeldingen. Niets in deze kakofonie boorde zich in mijn zintuigen zoals beloofd: geen schubbe vibratie, geen subtiele afstemming met het prisma-marmer, slechts een pijnlijke schraalte die doordreunde tot in mijn snorharen.

Organisatie was volstrekt afwezig; routes naar de tempelruïnes waar experimentele insectenkoren zouden zingen, bleken telkens versluierd door algoritmisch herconfigureerde plattegronden. Mijn vreugdevolle anticipatie op een synchronisch zwemconcert van de migrerende koraalgroepen werd genadeloos verstoord door het stoïcijnse optreden van een drone-orkest, dat standvastig iedere toon tegelijk miste. De prismatische dansvloer implodeerde onder het gewicht van logge administratieve drones, die bij elke beweging een spervuur aan digitale kwitanties uitspuwden. Voor wie als ik gevoelig is voor omgevingsgalm, was dit festival niet minder dan een aanval op het erfgoed van zintuiglijke waarneming.