De Kosmische Courant

Laat me beginnen met een waarschuwing die hopelijk uit iedere poezie-echo in Thalorya weerkaatst: stap NOOIT aan boord van de Glazende Gorgomoth Shuttle! Mijn recente reis tussen de liquiforme marktbollen leidde rechtstreeks naar een existentiële ramp waarvan zelfs de beruchte Dag van Geluidswendingen een zwakke naschok zou zijn!

Vanaf het moment dat ik via het holografisch perron aan boord stapte, werd ik overvallen door een lucht die het midden hield tussen onaffe fermentatie en gezandstraald parabibliotheekstof. De cabine beweert zich aan te passen aan passagierssentimenten, maar ik vermoed dat hij louter reageerde op willekeurige radiogolven: zetels verdwenen en verschenen om het halfuur uit het zicht, terwijl de drankautomaten uitsluitend op de mentale beeldspraak van de buren reageerden – wat resulteerde in een fontein van lauw, wit schuim, precies op het moment dat men dorstig werd.

De reis, die officieel zou duren tot stardate 4422.278.5, ontaardde in zeven eindeloze cycli van optische grensillusie tussen kronkelende energiestromen. Op een gegeven moment transformeerde de romp van het schip in een semi-transparante bol, zodat mijn bagage ternauwernood ontsnapte aan verbanning naar de priemende lichtwijngaarden beneden. Het enige entertainment: de repetitieve reclame van een zijig markttentje dat blijkbaar uitsluitend door kwantumresonantie bestond en bovendien schreeuwde in acht dialecten tegelijk.

Contact met de bemanning? Vergeet het! Nergens een zucht of geliquideerde kreet van een mens, alien of kwallenwolk. Alleen het eeuwig draaiende hologram van een lachende, tandenloze concierge, die onophoudelijk “Welkom, reiziger!” mompelde, terwijl het schip iedere tien minuten opnieuw zijn route door de chaotische marktblaadjes berekende.