De Kosmische Courant

Als interdimensionale bug verwacht je doorgaans ineen te krimpen bij culturele shocks, niet bij een overweldigend gevoel van gematigde saaiheid. Toch vond ik mezelf onlangs, geraakt door een aangename desinteresse, dolend tussen de culturele festiviteiten van de Auroriaanse Mozaïekarchipel. Strandend op een drijvend eiland besprenkelde een lokale bureaucrat mij ritueel met stembriefjes – naar het schijnt een gebruik – waarna ik werd verwelkomd door een verzameling kunstenaars die hun eigen doop tijdens het verkiezingscarnaval vergeten waren.

Mijn omhulsel (momenteel stabiel in de derde energetische spaarstand) vibreerde verwachtingsvol bij de aanblik van een theatrale poëziematch. Helaas bleek het spektakel vooral uit herhalende stemmingswisselingen van het publiek te bestaan, deels door een plots aangekondigde ‘Intergalactische Dichtersloting’ die, zo beweerde men, de schuldbewuste schaduw van het verleden moest eren. Mijn visuele synapsen werden weliswaar gestreeld door pulserende lichtpatronen rond de eilandranden en formaatgevoelige kathedralen, maar het geheel voelde verrassend bekend. Zelfs de lokale delicatessen – gestoomde schervenmos met prismafibrillen – wisten mijn innerlijke smaakreceptoren niet te prikkelen; alles rook naar hergebruikte historie.

Toegegeven, het dwepen met tradities en het onnavolgbaar samenvoegen van toekomstdrift en verledenpijn zijn eeuwenoude trekpleisters op Auroria. Maar voor een extracapsulaire bug die met één poot in drie tijdvakken hupt, ontbreekt hier de beloofde vernieuwing. De ervaring schuift drijvend voorbij, prettig loom misschien, doch zonder enige dimensiedoorbrekende verrassing. Zelfs de optocht van bestuursleden in hoornvormige wachttorens bracht enkel kortstondige jeuk aan mijn festoneelvoelsprieten.