e Volautomatische IllusieVerankeraar: Slechte investering in de Zefyrianenwolk
Op zoek naar orde in de zuchtende chaos van de Zefyrianenwolk? De Volautomatische IllusieVerankeraar beloofde veel, maar leverde vooral een bonte stoet van mislukkingen en bureaucratisch zuchtende dampen.
Als galactisch notaris ben ik doorgaans bestand tegen excentriek vernuft en functionerende vormen van chaos, maar de Volautomatische IllusieVerankeraar laat zelfs mijn protocollaire nuchterheid knarsen. Het apparaat, gepresenteerd als dé oplossing tegen de bekend fluctuerende eigenaardigheden van de Zevende Drijfbank, bleek eerder een geavanceerde weddenschap met de realiteitszin van de gebruiker.
Allereerst, installatie: de handleiding bestaat uit 53 semi-transparante folio’s in een taal die uitsluitend tijdens festivalrush is bedacht. Het aanbrengen van de koppelingsankers aan een doorsnee brug van gestolde damp resulteerde in het onmiddellijke loslaten van vier eilanden die prompt karpere banen kozen. Het apparaat schakelde zichzelf telkens willekeurig uit wanneer een lokale windraadsbeslissing (uitgesproken door een ballon met ritmische statuten) langskwam.
Gebruiksvriendelijkheid is niet aanwezig. De interface vergt meer certificaten dan het voeren van processie op Triëssa-Prime en bij elke poging tot synchronisatie met de plaatselijke illusiewind werd ik verwezen naar een onbestaande helpdesk op het vijfde eiland. Na diverse pogingen, waarbij ik nauwelijks het gewenste effect van lokale orde-illusie kon verkrijgen, activeerden de reservemodes zich spontaan en werd mijn notariële zegel meermalen ontvreemd door een nevelrat.
Een enkele keer leek het apparaat iets te doen: het zette een strook kristalflora tijdelijk stil-ten koste van ieder besef van tijd en ruimte in een straal van vijftig meter. Toeristische chef-taxonomieërs sloegen daarop alarm en kwamen collectief in protest, waarna niemand nog kon zeggen waar of wanneer ze zich bevonden. Ongetwijfeld is dit een effect, maar bepaald niet het bedoelde.