e Traumatische Teleporteerlepel: Een Ramp op Kosmische Schaal
In deze recensie neem ik als verontruste alien de Teleporteerlepel Endlos van Spatril-Industries onder handen-aangebracht als culinair wonder op Gastropolis, maar al snel ontmaskerd als galaxiale catastrofe.
Waar moet een goed apparaat aan voldoen in Gastropolis? Betrouwbaarheid, veelzijdigheid en liefst een vleugje excentrieke flair. Helaas bleek de Teleporteerlepel Endlos van het collectief Spatril-Industries een belediging voor al deze waarden. Vol goede moed begaf ik mij naar de markthal aan het Place d’Ambivalence, waar stalletjes doorgaans dampen van kaaswijn en twijfels verspreiden. Tijdens een demonstratie werden meerdere eetlustigen verzekerd van onmiddellijke translatie naar hun favoriete brasserie, ‘zonder wachttijd, zonder omwegen!’.
Tot mijn grote schrik vond de Endlos slechts plaats voor halve teleportatie. Mijn linker tentakel arriveerde veilig aan het terras bij Café Disput, terwijl mijn rechter nog verstrikt raakte tussen een wijnrek en de politiespandoeken tegen strikte tafelnormen. Het duurde exact 7,33 minuten stardate-tijd voordat de rest van mijn lichaam besloot zich bij de borrelplank te vervoegen, zij het in ongemakkelijke volgorde. De eenmalige gebruiksaanwijzing (verpakt in een potje zuurstofmayonaise) bleek bovendien alleen leesbaar voor wezens met vier retina’s en omgekeerde temporele perceptie-een demografische minderheid zelfs op Gastropolis.
Als klap op de vuurpijl veroorzaakte de lepel steevast spontane manifestaties van filosofische twijfel in de directe omgeving, waardoor toeschouwers prompt begonnen te demonstreren tegen het bestaan van lepels in het algemeen. Er zijn etterende laffe gadgets, er zijn ronduit mislukkingen, en dan is er de Teleporteerlepel Endlos: een apocalyptisch fiasco verpakt in verchroomde lafheid. Wordt het tijd dat Spatril-Industries zichzelf het hoofdgerecht op een niet-functionerende lepel presenteert?