e Tragiek van Kyokutei: Verstrikt in Perfectie, Verstikt door Controle
Kyokutei, de zwevende archipelplaneet vol hypnotiserende orde en gelikte esthetiek, blijkt bij nader inzien een reisbestemming waar spontaniteit en menselijke warmte definitief zijn uitgeschakeld.
Als ruimte-vouwer heb ik in meer dan één dimensie mijn bagage laten verdwijnen en koffie besteld die uit een andere tijdlijn werd geserveerd, maar geen bestemming heeft me zo genadeloos teleurgesteld als Kyokutei. De planeet pronkt met haar zwevende eilanden van staal en licht, kalligrafisch verbonden boven een troebele oceaan van zilvermist, maar laat je niet misleiden door deze machinale schoonheid. Hier is esthetiek getransformeerd tot een soort dictatuur: je mag rustig ademen, zolang het in een perfect vastgelegd ritme gebeurt.
Elke brug, elk plein, elk glazen masker dat je observeert, is een herinnering dat op Kyokutei creativiteit een verboden vrucht is. Het ronddwalen door mechanisch geregisseerde tuinen, waar zelfs de planten bewegen volgens schema, geeft de reiziger het gevoel onderdeel te zijn van een koude choreografie. Persoonlijk contact? Vergeet het. De lokale bevolking kent geen spontane glimlach, alleen de zwijgende escorte van robotten die elke stap, gelaatsuitdrukking en vermoedelijke afwijking vastleggen. Alles draait om behoud van 'harmonie', een begrip dat hier eerder klinkt als een waarschuwing dan als een uitnodiging.
Probeer je een tempelbrouwerij binnen te komen om een authentieke Kyokutei-infusie te proeven, dan bots je op onoverkomelijke bureaucratie, holografische formulieren en wachtrijen zonder einde. De mist verhult niets meer dan de eenzaamheid van de bezoeker, verdwaald in een oneindige processie van gecontroleerde schoonheid die iedere vorm van verwondering in de kiem smoort.