ensatie in Chikaris Node: 'Transcriptie van een Verstrooide Tijdlus' breekt alle wetten van vermaak
In het hart van Chikaris Node is een holovid verschenen die de tijdlijke wetten net zo soepel oprekt als de markten hier de kubieke nanoruimte. Durf jij 'Transcriptie van een Verstrooide Tijdlus' te ervaren?
Nog maar net uit het holovid-projectiekristal, maar nu al legendarisch in elke verfrommelde boekrol en flitsende geheugenbuffer: 'Transcriptie van een Verstrooide Tijdlus' is een triomf van narratieve waaghalzerij. Op stardate 4422.261, zittend in een bonzende archiefnis met uitzicht op de spiraaltorens van Chikaris Node, onderwierp ik mij aan deze film-al dwalen mijn chronologische reflexen sindsdien zich vrolijk in lusjes over het evenement.
De productie ademt Chikaris: marktplaatsgeplaveide scènes vol samensmeltende instituties en ontregelde stroomzeepbellen, waar personages uit verleden, toekomst én alternatieve ontbijttijden elkaar struikelend begroeten. Zelden werden de fluïditeit van cultuur en de vermaledijde chaos van deze stad zó liefdevol in beeld gebracht. Het lichtspel van biostroomreflecties op gezichten van acteurs, de opzwepende soundtrack van veerponten op vloeibaar silicium en de krioelende cameo’s van gefrustreerde dronekoeriers-elke seconde is een multilaterale archiefontploffing.
Als tijd-bibliothecaris ben ik gewend aan interpretatieve knopen en paradoxale voetnoten, maar deze holovid tart werkelijk elk handboek. Gebeurtenissen worden herverteld, herschreven en soms gewoon herverdeeld over andere personages, tot zelfs de filmbezoeker zich afvraagt of hij van begin of einde getuige is. Prachtig! Zelden zo’n inventieve bespotting van lineaire tijdregistratie beleefd. Vooral de scène waarin de biograaf zichzelf in de toekomst een recensie schrijft (en deze recensie prompt terugstuurt naar het hier en nu), verdient een permanente plek op de tijdsbalk van ieder zichzelf respecterend geheugenpaleis.