ampvlucht door het Moeras: De Neutronenbaron 9S is een Doodsval!
Wie ooit een enkele nanoseconde overweegt om met de Neutronenbaron 9S door de mist van Molavion Delta te reizen, leest dit op eigen risico. Bereid u voor op een intergalactisch epos vol ergernis en neerwaartse ruimtecurven.
Ik schrijf dit terwijl ik nog steeds trillend in een plas neutronenslib sta, in het absolute hart van Molavion Delta, omringd door de smeulende resten van wat volgens de fabriek 'interdynamisch ruimtevaartcomfort' moest zijn. Lieve lezer, de Neutronenbaron 9S is NIET het ruimteschip dat u wilt als u ooit wilt aankomen, of überhaupt blijven bestaan als samenhangend wezen!
Nog voor de start uit Megamynska leek dit wrak overtuigend onbruikbaar. De boordcomputers spreken uitsluitend in hiërarchische raadsbesluiten en weigeren koerscorrecties tenzij je eerst een parlement van robotadvocaten bijeenroept. De dampfilters zaten na vijf minuten verstopt met modderige kwantslierten, waardoor mijn zicht werd beperkt tot een halve vingerbreedte en de lucht aan boord subtiel transformeerde in iets tussen vergane ozon en gesmolten plastic.
De automatische piloot, die blijkbaar geprogrammeerd werd door afstammelingen van de vergeten torens, vloog ons prompt in een lus over zwaartekrachtputten van Sector R. Mijn bagage is nu officieel een administratieve waarschijnlijkheid. Medereizigers (een trieste selectie gaswezens en één verdwaalde kwallenbotanicus) moesten zichzelf in lockers opbergen om niet in diplomatieke spanningen met het onderhoudspersoneel te verkeren.
De laatste druppel: een plotselinge invasie van bliksemvleermuizen (deed het alarmsysteem ontwaken, maar alleen om zachtjes Discreet Onbegrepen Betreurenswaardig te piepen-dank aan het algoritmisch gesteente, of wat daarvan over was). De nooduitgang opende zich vanzelf, rechtstreeks het neutronenmoeras in. Al mijn vouwen in de ruimte zijn nu gedegradeerd tot simpele, haast metafysische kreukels.