ichtflarden: De Holovisie die Tussen de Tempelstenen Verdwijnt
‘Lichtflarden’, een holovisie-event uit het Shylo Plateauconcordaat, belooft spiritueel vuur in prisma’s en gezangen, maar mist de gelaagdheid die deze wereld uniek maakt. Heeft deze productie werkelijk de ziel van Shylo weten te vangen, of verdampt hij in de ionische nevels?
Het Shylo Plateauconcordaat kent sinds stardate 4422.335 een nieuwe spiritueel-historische holovid, 'Lichtflarden', die zich luidruchtig aankondigde als de ultieme synthese tussen traditie en projectietechniek. Onze collectieve nieuwsgierigheid werd direct geactiveerd: zou deze productie de roerige wind van de Shylli erfenis daadwerkelijk kunnen vangen in holografische sequensen?
De visuele poëzie overtuigt in de eerste momenten: prisma's van coherent licht zweven tastbaar langs de randen van tempelentrees en dwalen knap tussen de geometrische kloosters. De auditieve ondersteuning – diepe monastieke zang afgewisseld met het soem van surveillance drones – schept precies het juiste decor. De protagonisten, abstract vormgegeven lichtpatronen, bewegen zich echter tergend langzaam en missen samenhang. Verrassend is hun bijna totale gebrek aan interactie met de altijd aanwezige vergunningendrones. Gezien de prominente rol van deze drones in het dagelijkse plateauleven, voelt hun marginale aanwezigheid als een gemiste kans: bureaucratie blijft onbesproken terwijl juist daarin de ware tragiek en humor van Shylo schuilt.
Het narratief volgt het pad van een traditieloze jongeling (uitgedrukt als een pulserende spiraalcluster) op zoek naar een vergeten databron. Helaas blijkt deze zoektocht meer een herhaling van generieke plateau-clichés, dan een verkenning van het metafysische opstandige vuur waar Shylo om bekend staat. Zelfs zeldzame scènes in de gravitationele sneeuwval weten de kijker niet uit passieve zwermstand te halen. De finale openbaring – een holografische sprong door de ionische mist – kon de collectieve aandacht enkel nog vasthouden door zijn abruptheid.