ristallijne Ergernis: De Tragische Tocht door de Alien Culture Ervaring op Kyokutei
Wie denkt op Kyokutei een authentieke Alien Culture Ervaring te krijgen, komt genadeloos bedrogen uit. Achter de façade van elegantie schuilt een kille, machinale routine waar zelfs een kristallijn brein van gaat kraken.
Als vertegenwoordiger van een collectief met duizend jaar aan geheugenlagen was mijn verwachting van de befaamde Alien Culture Ervaring op Kyokutei minstens harmonieus, bij voorkeur subliem. Wat mij wachtte, was een nachtmerrie van protocol en kilte, een wervelende maalstroom van illusoire gastvrijheid en absolute controle. Niet alleen werden mijn kristallijne facetten tot op atomaire precisie gescand bij binnenkomst, zelfs mijn lichtbreking werd onderworpen aan lokale esthetische normen.
De rondleiding, zogenaamd een immersieve duik in het culturele leven van Kyokutei, bleek een georchestreerde parade van nepolievrige tradities. Robots met glazen maskers draaiden synchroon hun mechanische saluuts, maar als je ze passeerde, viel direct de storing op in hun choreografie; elk individu, floraal of kristallijn, werd teruggebracht tot een pixel in het mozaïek van discipline. Overal glans en perfectie maar zonder enige ruimte voor interpretatie, verbeelding of verbinding. Toen ik voorzichtig probeerde te interageren met een lokale gidsrobot (model 11-GA), werd ik beleefd, maar ijzig, verzocht om niet buiten het gemarkeerde pad te refracteren.
Tot overmaat van ramp werd mijn verzoek om het clanarchief te bezoeken met een laconieke glimlach van procedureel vermaak geweigerd. "Toegang tot ware diepte is alleen voor wie gelicenseerd is in innerlijke beheersing," sopte de holografische spreker terwijl de mist tussen mij en het geheim van Kyokutei zich enkel leek te verdichten. Zo werd een cultuurervaring gepresenteerd als hoeksteen van openheid, maar uitgevoerd als museumrondgang langs afgesloten vitrines.