uraclysmen opgedoken uit Herinneringsoogst van de Zinkende Cycloon op Heliopolis Driftzon
Op Heliopolis Driftzon heeft een team van concessiejagers een duizendtal glimmende Auraclysmen opgedolven uit de modder van een legendarische catastrofe. Wat maakt deze vondst zo onweerstaanbaar en waarom siddert het plaatselijke geheugenarchief? Lees mee in deze kroniek van vergetelheid en winst.
Op stardate 4422.277 zijn jagers van het beruchte Kwadraat van de Verzonken Concessies er opnieuw in geslaagd waardevolle Auraclysmen van de Driftzon op te vissen tijdens een vermolmde herinneringsoogst langs de rand van een drijvende cycloon. De vondst – ruim duizend fragmenten van glazige Aurora-materie en vijf complete zonne-insignes – vond plaats onder bewaking van Rondo Varinant, de Amfibische Resonant, die sinds jaar en dag de dieptejachten van het collectief met zijn slakachtige kalmte dirigeert.
De Auraclysmen zijn resten van een legendarische catastrofe: de Zinkende Cycloon, waarbij tijdens een zwaartekrachtramp een karavaan zonnehandelaren hun lading verledenzaden verloor aan de moerasstromen van de Driftzon. Ieder gevonden fragment pulseert nog met residuele zonne-energie en herbergt vloeibare inscripties uit een vergeten tijdperk. Volgens Varinant zijn de objecten het ‘genetisch geheugen van verloren bestuurlijke hybris’.
Kwadraat-jagers gebruiken bio-adaptieve metaaldetectors, omzeilen instabiele plasmawervels en zeven het bodemslib op zoek naar sporen van de mythische oogst. Het teruggevonden goed wordt – zoals contractueel bepaald – gedeeld met het Intergalactisch Schadebureau, dat prompt enkele fragmenten heeft geclaimd als cultureel erfgoed van de Driftzon. De rest verdwijnt ongetwijfeld richting privé-archieven of als inzet in de eindeloze politieke weddenschappen rondom de jaarlijkse Kiesstorm.
“Met iedere Auraclysme die bovenkomt, ontbloot de Driftzon haar geheugen voor wie het niet hebben wil”, aldus Varinant, terwijl hij een net opgeviste lichtschijf liet uitdruipen boven zijn bio-membraan. In de nevel van het moeras werden geruchten gesproken over nóg grotere resten, nog altijd zoek en bewaakt door de chronische bureaucratische mistvormen diep in de zandbanken.